Blog: Hoe mijn reis in de zorg en uitvaart leidde tot Charon Troost

In het jaar 2000, toen ik net 18 was, maakte ik een keuze die veel mensen, inclusief mijn ouders, nooit hadden verwacht: ik startte met de opleiding Verzorgende IG. Het idee van werken en leren trok me enorm aan, maar vooral het er zijn voor andere mensen. Al tijdens mijn eerste stages in het verpleeghuis kwam ik in aanraking met palliatieve zorg, iets wat destijds nog niet zo uitgebreid was als nu. Toch raakte het me diep. De manier waarop mensen hun laatste levensfase beleefden, hoe ze met hun naderende sterven omgingen, en de rol die zorgverleners daarbij speelden, sprak me enorm aan.

Een belangrijke wending kwam toen ik net een jaar gediplomeerd was. Tijdens een nachtdienst vroeg een collega me of ik de vacature gemist had: het verpleeghuis waar ik eerder gewerkt had, opende een hospice-afdeling. Op de valreep stuurde ik snel mijn sollicitatiebrief, en tot mijn grote vreugde werd ik twee weken later aangenomen. We begonnen met drie bedden, en dat groeide uiteindelijk uit tot zes. Die tijd in het hospice was ongelofelijk leerzaam. Vooral de gesprekken met patiënten over hoe zij hun naderende sterven beleefden, maakten een diepe indruk. Ook leerde ik veel over verschillende geloofsovertuigingen en de manier waarop mensen uit diverse culturen met rouw en verlies omgaan.

Een nieuwe passie: de uitvaartwereld

Door de vele overlijdens in het hospice kwam ik ook steeds vaker in contact met uitvaartondernemingen. De dood en alles wat daarbij kwam kijken, fascineerden me enorm. Het was een onbekende wereld die me aantrok, een wereld waarin afscheid nemen centraal stond en waarin de zorg voor overledenen op een bijzondere manier werd vormgegeven.

Na bijna vijf jaar solliciteren en het volgen van een opleiding in overledenenzorg, werd ik eindelijk aangenomen als medewerkster voor de verzorging en het overbrengen van overledenen. Dat moment voelde alsof ik een grote sprong in de lucht maakte van blijdschap. Twee jaar lang heb ik dit met veel liefde en passie gedaan. Elke dag bracht nieuwe situaties, en elke keer weer had ik het gevoel dat ik net als het tv-programma Man bijt hond binnenkwam in het leven van anderen. Je stond letterlijk aan de voordeur, niet wetend wat je zou aantreffen. Het werk bracht me bij alle lagen van de samenleving, bij mensen die opgelucht waren, maar ook bij onvoorstelbaar veel verdriet. Elk huis, elke situatie was anders, en dat maakte het werk zo intens, maar ook zo waardevol.

Terug naar de uitvaart

Helaas moest ik door rugproblemen mijn werk in de zorg voor overledenen opgeven, en vond ik mijn plek op de planning bij het uitvaartvervoer. Bijna zeven jaar werkte ik daar met plezier, en toe ben ik gestopt, ik ging trouwen, Faye werd geboren en Sam en Morris zaten ook nog op de basisschool. Maar ergens begon het na verloop van tijd toch weer te kriebelen. De uitvaartwereld bleef me roepen. Na vier jaar  voelde ik de behoefte om weer terug te keren naar mijn oude liefde. Voordat ik die stap maakte, ging ik eerst nog even terug naar mijn roots in het hospice, maar uiteindelijk overwon de uitvaart toch.

Een nieuwe uitdaging: Charon Troost

Toch was de wereld van de uitvaart veranderd. Solliciteren bleek niet eenvoudig. Vaak werd er extreem veel flexibiliteit gevraagd, iets wat lastig was met drie kinderen thuis. Of er werd juist gekozen voor onervaren mensen. Na een lange periode van nadenken en twijfelen besloot ik in mei van dit jaar om een grote stap te zetten: ik zou voor mezelf beginnen. En zo werd Charon Troost geboren, inmiddels alweer bijna zes maanden geleden.

Charon Troost staat voor wat ik het beste kan: mensen ondersteunen en begeleiden in een van de moeilijkste periodes van hun leven, tijdens het verlies van een dierbare. Het is een persoonlijke en oprechte benadering die ik vanuit mijn jarenlange ervaring in de palliatieve zorg en de uitvaart heb ontwikkeld. De naam Charon, vernoemd naar de veerman uit de Griekse mythologie die zielen naar de overkant van de rivier van de dood brengt, symboliseert precies waar ik voor sta: een troostende hand bieden op een moment van overgang en afscheid.

Hoewel de reis naar waar ik nu ben niet altijd makkelijk was, voel ik me enorm dankbaar voor elke ervaring die me hier gebracht heeft. Van mijn opleiding Verzorgende IG, tot het hospice, de uitvaartwereld, en nu mijn eigen onderneming: alles heeft bijgedragen aan wie ik nu ben en wat Charon Troost is geworden.

Het is een bijzonder gevoel om te zien hoe alles uiteindelijk samenkomt, en ik kijk ernaar uit om dit werk met dezelfde passie en liefde voort te zetten, zoals ik dat 24 jaar geleden voor het eerst voelde.