Blog: Kinderen en rouw – Hoe mijn dochter van 4 mee betrokken is bij mijn werk

Mijn dochter van vier is dolenthousiast als ze met me mee mag kijken naar mijn werk. Ze heeft al van jongs af aan een nieuwsgierige blik op wat ik doe, en de urntjes waarmee ik werk, vindt ze stuk voor stuk prachtig. Het is een constante stroom van “Wauw!” en “Die is mooi, mama!”, zonder dat ze volledig begrijpt wat een urn precies is. Laatst stond ze zelfs naast me terwijl ik bezig was en riep ze: “Mama, maak een foto!” Het leek haar allemaal zo boeiend, puur op het visuele en esthetische vlak.

Haar reactie doet me telkens weer beseffen hoe natuurlijk en onbevangen kinderen omgaan met zaken die wij volwassenen vaak ingewikkeld maken. Ze kijkt niet door een lens van verdriet of verlies, maar bewondert simpelweg de vormen, kleuren en schoonheid van de objecten die we inkopen en zelf maken. En dit zette me aan het denken: als volwassenen houden we kinderen vaak onbewust weg van de dood en rouw, terwijl zij er veel opener en nieuwsgieriger naar staan dan we misschien denken.

Waarom betrekken we kinderen niet vaker?

We zijn vaak geneigd om kinderen te beschermen tegen moeilijke onderwerpen zoals de dood. We willen ze afschermen van verdriet, pijn en verlies. Maar in de praktijk zijn kinderen juist veel meer in staat om met deze thema's om te gaan dan we soms verwachten. Natuurlijk vraagt het om de juiste benadering, afhankelijk van hun leeftijd en begrip, maar kinderen kunnen ons vaak verrassen met hun nuchtere, eerlijke kijk op de wereld.

Wanneer mijn dochter mee mag kijken naar mijn werk, ziet ze geen verdriet of pijn in de urntjes. Voor haar zijn het mooie voorwerpen, iets om nieuwsgierig naar te zijn, en die nieuwsgierigheid geeft mij de kans om in kleine stapjes het gesprek aan te gaan over wat de dood betekent. Niet met zware woorden, maar op haar niveau. Het is eigenlijk heel bijzonder hoe eenvoudig kinderen de wereld soms benaderen en hoe ze ons leren dat dood en rouw niet altijd alleen maar zwaar hoeven te zijn.

Samen een herinnering kiezen

Het is om die reden dat ik denk dat het goed is om kinderen te betrekken in het proces van rouw en het kiezen van herinneringsproducten. Vaak is de gedachte dat we ze willen beschermen, maar wat als we ze juist een stem geven? Misschien zien ze schoonheid waar wij het even niet kunnen vinden. Misschien helpen ze ons met hun onbevangen blik om herinneringen niet als iets zwaars te zien, maar als iets moois.

Kinderen kunnen helpen om te kiezen voor een urn, een sieraad of een ander herinneringsproduct. Ze kunnen op hun eigen manier bijdragen aan het vastleggen van mooie herinneringen, zonder dat ze volledig begrijpen wat het betekent. En dat is precies waar het om gaat: hen laten voelen dat ze betrokken mogen zijn, dat ze mee mogen kiezen, en dat de dood niet iets is waar ze voor weggeschoven hoeven te worden.

Een open houding tegenover rouw

Door mijn dochter bij mijn werk te betrekken, heb ik geleerd dat kinderen een frisse blik kunnen geven op rouw en herinnering. Waar wij als volwassenen het misschien moeilijk vinden om met de dood om te gaan, zien zij alleen de objecten en de schoonheid ervan. Ze vragen “Waarom is die zo mooi?” in plaats van “Waarom moest iemand doodgaan?” En dat is iets waar wij volwassenen van kunnen leren.

Laten we kinderen de ruimte geven om mee te kijken, te vragen en te ontdekken. Laat ze voelen dat het oké is om betrokken te zijn bij rouw, op hun eigen manier. Want soms helpt het ons om, net als zij, met een lichtere blik naar de dingen te kijken.

Dus de volgende keer dat je voor een urn of een ander herinneringsproduct staat, overweeg eens om je kind mee te nemen. Niet alleen omdat zij misschien kunnen helpen met kiezen, maar ook omdat ze ons kunnen leren dat herinneringen – en zelfs rouw – niet altijd zwaar hoeven te zijn.

Conclusie:

Kinderen zijn vaak onbevangen, nieuwsgierig en staan open voor onderwerpen die voor ons volwassenen ingewikkeld kunnen zijn. Door mijn werk te delen met mijn dochter, besef ik dat we kinderen soms te veel proberen te beschermen tegen de dood en rouw, terwijl zij deze thema's op hun eigen manier kunnen benaderen. Door hen te betrekken in het kiezen van herinneringsproducten, kunnen we hen laten zien dat de dood deel uitmaakt van het leven en dat herinneringen ook iets moois kunnen zijn.