Opening: Jambalaya - Fats Domino

Twan, we zijn begonnen met jouw openingsnummer Jambalaya van Fats Domino. Dit moest het 1e nummer zijn, volgens jou.
Welkom, Twan, op jouw afscheid, en welkom aan iedereen die vandaag gekomen is om dit afscheid van jouw leven te vieren.
Vieren klinkt misschien vreemd op een dag zoals vandaag, maar is dit uur niet juist bedoeld om te denken aan de man die je was en wat je voor ieder van ons betekende? Ieder zijn eigen herinnering gevuld met gedachten aan jou.
Een uur met tekst en liedjes van jouw keuze die belangrijk voor je waren en die bij jou voor herinneringen zorgden. Bij het bespreken van jouw wensen zei je nog tegen mij:
“Linda, jij hebt verstand van dit soort dingen. Mag zo’n nummer wel?”
Twan, we hebben vier kaarsjes aangestoken rondom je: één kaars voor wie jij was, één jou vrouw, één voor je ouders en broers Jan en Joost, en de laatste voor al je vrienden die je zijn voorgegaan. Je dacht nog veel aan ze...

Nummer: Highwaymen – Willie Nelson

Highwaymen, toen ik het voor het eerst hoorde, begreep ik het meteen.
Jij was een highwayman. Tot 2023 heb je vrachtwagen gereden: vele verre ritten of kort bij huis. Laatst zei je nog: "Ik heb zoveel mooie plekken gezien daardoor, en ik kreeg er nog voor betaald ook."
Voor diverse transportbedrijven heb je gereden,, en tot vorig jaar toe nog voor de bietencampagne. Je kende het wegennetwerk uit je hoofd en de vrachtwagens herkende je zonder dat je de naam hoefde te zien. Je hebt ons, na de verhuizing naar Bakel, regelmatig verteld over deze tijd en hoe het daar in zijn werk ging, op de meest vreemde tijden “een partijtje” ophalen. En dat je bekenden bij elkaar “scharrelde” om ook mee te rijden, want het moest snel gebeuren.
Het geld dat je mee kreeg werd in folie gedraaid, zodat mensen dachten dat het een pakketje boterhammen was. Tijdens de afgelopen weken, die steeds zwaarder werden, heb je regelmatig gezegd:
"Het lijkt wel of sinds ik de vrachtwagendeur heb gesloten, ook mijn lichaam ermee ophoudt."
Als je erover nadenkt, hoe kan het ook anders? Je zit tot je 80e op de snelweg, een gevoel van vrijheid, en dan zegt je lichaam ineens dat die vrijheid niet meer kan...
Je hield van directheid, zowel van mensen in je familie- en vriendenkring, als van de artsen en verpleging die je kreeg. En direct was je zelf ook, wat voor sommigen niet altijd even makkelijk was.
Je hebt genoten van de vele ritten, maar je was ook graag thuis in Eindhoven. Thuis bij het gezin, familie en vrienden, maar ook zeker bij diverse carnavalsverenigingen, voetbalclubs, kermis en cafés. De naam Twan was zeker niet onbekend.
Op het café wil ik even terugkomen, , die werd bezocht in het weekend, tijdens carnaval en nog veel meer gelegenheden.
Als je buiten zat samen, werd er door jou met de zegelring op het raam getikt voor een rondje bier, waar veel mensen van mochten meegenieten. Maar in dat café werkte ook Klaas, de eigenaar. Klaas, waarvan je een paar weken geleden nog zei, tijdens een bezoek aan je huisarts in Bakel:
“Weet je wie mijn beste huisarts was? Klaas... daar kon ik mijn verhaal aan kwijt... en die kon luisteren.”
En dat je hem nog steeds miste als persoon.

Volgend nummer: Terug naar het Zuiden – BZB
Niet door jou gekozen, maar als ik naar de afgelopen maanden kijk, waar we elkaar meer gesproken hebben dan de jaren ervoor, en de transportverhalen gedeeld werden, maar ook zeker het teruggaan naar het “zuiden.”

Nummer: Terug naar het Zuiden – BZB

“De plek waar het eindigde en waar alles begon.”
En zo is het vandaag. We zijn hier in Eindhoven, de plek waar je geboren werd en alles begon.
Waar je gewoond hebt, een gezin hebt gesticht, hard gewerkt hebt en van het leven genoot.
En dat laatste vooral: een sociale man, behulpzaam en gangmaker op feestjes.
Buiten reizen voor het werk, was vakantie ook zeker een liefhebberij.
Spanje, Griekenland, wintersport, Turkije... ik noem er maar een paar. En zelfs daar kenden ze je.
Een voorbeeld uit Turkije: dat je de bediening duidelijk maakte dat ze vooral de kussentjes en decoratie konden laten liggen na een fotosessie voor een vakantiebrochure. Want als het in de brochure kon staan, konden ze het nu ook wel laten liggen. En tegen een ober: “Als mijn vrouw een handkus krijgt, dan krijg ik er toch zeker ook een?” En je hield je hand voor de neus van de ober, net zolang tot die kus kwam. Het zijn situaties waardoor je ook daar niet vergeten werd.
Maar in een leven vol plezier zit helaas ook verdriet.
Het overlijden van opa en oma, jouw ouders, je broers Jan en Joost, en diverse jong overleden vrienden.
Maar zeker het verlies van jou vrouw, met wie je zo lang samen was en voor wie je in haar laatste jaren hebt gezorgd.

Nummer: Are you lonesome tonight – Elvis

Spreker René: (korte toespraak)

“De plek waar het eindigde...”
Het eindigt hier in Eindhoven, jouw afscheid, de plek waar alles begon.
De plek waarvan ik zei, tijdens het bespreken van jouw afscheid: "Het is een fijn idee dat je via omwegen, wonen in Almere/Lelystad en Bakel, weer ‘thuis mag komen’ in Eindhoven."
En je kon je daar wel in vinden.
Wat niet wil zeggen dat je Bakel niet fijn vond: “Hier kan ik de mensen weer verstaan, en ze hebben Bavaria bier.”
Je was in korte tijd ook bekend daar; de apotheek kende je bij voornaam, zo ook de assistentes van de dokter. Je regelde je boodschapjes op je scootmobiel. Maar helaas was jouw fijne plek in Bakel maar voor bijna vier maanden. Je COPD nam toe, maar ook je lichaam kon steeds minder aan. En hoewel je dingen goed kon benoemen die hadden plaatsgevonden, werden sommige simpele dingen niet altijd meer onthouden.
De vraag werd dan ook de laatste weken: hoe lang kan je nog zelfstandig wonen? En een verpleeghuis kwam dichterbij...
En dat was een grens voor jou, een grens die je afgelopen dinsdag duidelijk liet merken. Je was die ochtend niet goed, en de verzorging moest plaatsvinden door meerdere verzorgenden. Op dat moment koos jij om te gaan, om te zeggen: “Tot hier en niet verder.”
Ik wil de verzorgenden van de Zorgboog bedanken voor de goede zorg voor jou. De zorgmomenten waren niet altijd even makkelijk; je hield niet van betutteling, zo voelde je dat soms. Maar samen kwamen we er wel uit, en dan zei je: “Die meiden doen ook gewoon hun best.”
Een speciaal woord van dank aan Saar, voor het klaarstaan voor jou maar ook zeker voor ons. En ook voor  je huisarts. Je zei vaak dat je met hem wel een klik had. We konden op hem rekenen: “Hij regelde het wel.”
De tekst van het volgende nummer staat ver van de Heilige Antonius. De kerk was niet zo jouw ding. Jack Poels zingt: "Vanaf vandaag niks meer te vrezen, vanaf vandaag weet ik voortaan dat, heb je ergens iets moois te verliezen, beter verliezen dan het nooit te hebben gehad." Dat typeert de dag dat je vond dat het genoeg was.

Nummer: Heilige Antonius – Rowwen Hèze

Oom Twan, namens mezelf wil ik graag nog iets zeggen:
De afgelopen maanden waren niet makkelijk, met name voor jou. Ik heb je graag geholpen. We konden direct zijn naar elkaar, maar dat konden we van elkaar hebben. Zoals jij ook mij en ons mam hielp toen ons pap in het ziekenhuis kwam, en later tijdens zijn ziekte en overlijden, wilde ik dat nu ook voor jou doen.
Maar bovenal wil ik je herinneren als de man die je vroeger in mijn ogen was: grote stoere sociale man, met wellicht een groter hart dan sommigen hebben gezien.

Het is nu bijna tijd voor het laatste nummer, tijd om afscheid te nemen.
Dank aan iedereen die vandaag gekomen is.
Als het nummer begint, worden jullie uitgenodigd om van Twan afscheid te nemen. Sommige van ons zullen nog even bij hem blijven, maar jullie kunnen al plaatsnemen in de koffiekamer. Het zou fijn zijn als degenen die later binnenkomen, eerst even de gelegenheid krijgen om een moment van rust te nemen voordat u gaat condoleren.
Twan, jouw laatste reis gaat nu beginnen. Hopelijk naar een plek waar je de mensen terug mag zien die je zijn voorgegaan.
Veilige, goede reis en kom goed aan. Hopelijk is er een nieuw cafe waar je met iedereen die je is voorgegaan nog eens mag proosten, met Klaas achter de bar...
Houdoe Twan!

Nummer: Engelbewaarder – Marco Schuitemaker